In ’Abortion and deprivation: a reply to Marquis’, Anna Christensen contends that Don Marquis’ influential ’future like ours’ argument for the immorality of abortion faces a significant challenge from the Epicurean claim that human beings cannot be harmed by their death. If deprivation requires a subject, then abortion cannot deprive a fetus of a future of value, as no individual exists to be deprived once death has occurred. However, the Epicurean account also implies that the wrongness of murder is (...) also not grounded in the badness of death, which is strongly counterintuitive. There is an alternative: we can save our intuitions by adopting a more moderate Epicurean account such as that proposed by David Hershenov, who grounds the wrongness of killing in the prevention of the benefit of further good life rather than in the badness of death. Hershenov’s account, however, is equally applicable to Marquis’ argument: abortion similarly prevents a fetus from enjoying the benefit of a future like ours. Consequently, we conclude that Christensen’s criticism of Marquis’ argument fails to undermine his reasoning. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

‘There is no place in the phenomenology of fully absorbed coping’, writes Hubert Dreyfus, ‘for mindfulness. In flow, as Sartre sees, there are only attractive and repulsive forces drawing appropriate activity out of an active body’1. Among the many ways in which history animates dynamical systems at a range of distinctive timescales, the phenomena of embodied human habit, skilful movement, and absorbed coping are among the most pervasive and mundane, and the most philosophically puzzling. In this essay we examine both (...) habitual and skilled movement, sketching the outlines of a multidimensional framework within which the many differences across distinctive cases and domains might be fruitfully understood. Both the range of movement phenomena which can plausibly be seen as instances of habit or skill, and the space of possible theories of such phenomena are richer and more disparate than philosophy easily encompasses. We seek to bring phenomenology into contact with relevant movements in psychological theories of skilful action, in the belief that phenomenological philosophy and cognitive science can be allies rather than antagonists. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

A letter protesting the publication of a homophobic rant in the Proceedings of the APA.

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Perry Hendricks’ impairment argument for the immorality of abortion is based on two premises: first, impairing a fetus with fetal alcohol syndrome is immoral, and second, if impairing an organism to some degree is immoral, then ceteris paribus, impairing it to a higher degree is also immoral. He calls this the impairment principle. Since abortion impairs a fetus to a higher degree than FAS, it follows from these two premises that abortion is immoral. Critics have focussed on the ceteris paribus (...) clause of TIP, which requires that the relevant details surrounding each impairment be sufficiently similar. In this article, we show that the ceteris paribus clause is superfluous, and by replacing it with a more restrictive condition, the impairment argument is considerably strengthened. There are no data in this work. (shrink)

Understanding when it is acceptable to interrupt a joint activity is an important part of understanding what cooperation entails. Philosophical analyses have suggested that we should release our partner from a joint activity anytime the activity conflicts with fulfilling a moral obligation. To probe young children’s understanding of this aspect, we investigated whether 3-year-old children (N = 60) are sensitive to the legitimacy of motives (selfish condition vs. moral condition) leading agents to intentionally interrupt their joint activity. We measured whether (...) children protested or released their partner by scoring their reactions. Our results indicate that children did not manifest different reactions when the motive behind their partner leaving was moral than when the motive was selfish. However, our data showed a stable pattern: regardless of the partner’s motives, some 3-year-olds take initiatives to release their partners from joint activity, suggesting that measuring release is a valuable tool for investigating joint action. -/- . (shrink)

How should one react when one has a belief, but knows that other people—who have roughly the same evidence as one has, and seem roughly as likely to react to it correctly—disagree? This paper argues that the disagreement of other competent inquirers often requires one to be much less confident in one’s opinions than one would otherwise be.

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Sometimes we get evidence of our own epistemic malfunction. This can come from finding out we’re fatigued, or have been drugged, or that other competent and well-informed thinkers disagree with our beliefs. This sort of evidence seems to seems to behave differently from ordinary evidence about the world. In particular, getting such evidence can put agents in a position where the most rational response involves violating some epistemic ideal.

This paper investigates how global coherence is represented in consciousness. It summarizes various lines of research that I have developed over the last twenty years, employing a method that intersects phenomenological with bio-functional analysis. The phenomenological analysis derives from William James's treatment of the fringe, especially a component feeling he called 'right direction'and I call 'rightness'. My bio-functional analysis centres on the limitations of consciousness, and the design strategies that have evolved to finesse these limitations. I argue that fringe phenomenology, (...) in general, has been shaped by its cognitive functions. The function of rightness, in particular, is to represent degrees of fit between a conscious content and the vast body of relevant non-conscious context information. Rightness, then, signals degrees of global positive evaluation. Phenomenologically, rightness is the common element in our feeling that something is a coherent whole: that it is meaningful, correct, fits together, makes sense. It is at the heart of the Aha! experience and, when intense, aesthetic and mystical experience. This analysis also provides a new argument for the efficacy of conscious volition, and a general view of consciousness as a biological information bearing medium. (shrink)

How should one react when one has a belief, but knows that other people—who have roughly the same evidence as one has, and seem roughly as likely to react to it correctly—disagree? This paper argues that the disagreement of other competent inquirers often requires one to be much less confident in one’s opinions than one would otherwise be.

James Sterba has constructed a powerful argument for there being a conflict between the presence of evil in the world and the existence of God. I contend that Sterba’s argument depends on a crucial assumption, namely, that God has an obligation to act according to the principle of meticulous providence. I suggest that two of his analogies confirm his dependence on this requirement. Of course, his argument does not rest on either of these analogies, but they are illustrative of the (...) role that meticulous providence plays in his argument. I then investigate the ethical principles Sterba invokes in his use of meticulous providence and suggest that not only do we often not predicate goodness of human persons based on these principles of obligation, but that these principles are much too stringent to function to determine moral obligations and moral goodness. From there, I contend that to think that God has a similar obligation regarding meticulous providence in order to be good encounters several serious problems, especially with respect to the soul-building Sterba wants to preserve. I conclude by considering Sterba’s reply in terms of a limited application of meticulous providence. (shrink)

How much should your confidence in your beliefs be shaken when you learn that others – perhaps 'epistemic peers' who seem as well-qualified as you are – hold beliefs contrary to yours? This article describes motivations that push different philosophers towards opposite answers to this question. It identifies a key theoretical principle that divides current writers on the epistemology of disagreement. It then examines arguments bearing on that principle, and on the wider issue. It ends by describing some outstanding questions (...) that thinking about this issue raises. (shrink)

This is a critical study of Robert Nozick's The Nature of Rationality.

Quantum theory offers mathematical descriptions of measurable phenomena with great facility and accuracy, but it provides absolutely no understanding of why any particular quantum outcome is observed. It is the province of genuine explanations to tell us how things actually work—that is, why such descriptions hold and why such predictions are true. Quantum theory is long on the what, both mathematically and observationally, but almost completely silent on the how and the why. What is even more interesting is that, in (...) some sense, this state of affairs seems to be a necessary consequence of the empirical adequacy of quantum descriptions. One of the most noteworthy achievements of quantum theory is the accurate prediction of phenomena that, on pain of experimental contradiction, have no physical explanation. It is the purpose of this essay to make clear why quantum mechanics and quantum field theory are complete physical descriptions that describe the metaphysical incompleteness of the physical world, then to press the negative implications of this fact for naturalistic metaphysics. (shrink)

Responding rationally to the information that others disagree with one’s beliefs requires assessing the epistemic credentials of the opposing beliefs. Conciliatory accounts of disagreement flow in part from holding that these assessments must be independent from one’s own initial reasoning on the disputed matter. I argue that this claim, properly understood, does not have the untoward consequences some have worried about. Moreover, some of the difficulties it does engender must be faced by many less conciliatory accounts of disagreement.

This is a collective study of the epistemic significance of disagreement: twelve contributors explore rival responses to the problems that it raises for philosophy. They develop our understanding of epistemic phenomena that are central to any thoughtful engagement with others' beliefs.

It has often been noticed that conciliatory views of disagreement are "self-undermining" in a certain way: advocates of such views cannot consistently maintain them when other philosophers disagree. This leads to apparent problems of instability and even inconsistency. Does self-undermining, then, show conciliationism untenable? If so, the untenablity would extend not only to almost all views of disagreement, but to a wide range of other views supporting what one might call epistemic modesty: roughly, the idea that getting evidence that one (...) has made an epistemic error in arriving at one’s opinion may require adjusting that opinion. This paper argues that the phenomenon of self-undermining does not disclose any defect in views mandating epistemic modesty. Instead, it highlights an uncomfortable but natural consequence of reflecting on one's own possible epistemic imperfections, a sort of reflection that tends to cause epistemic ideals to conflict. (shrink)

I begin by distinguishing four different versions of the argument from evil that start from four different moral premises that in various ways link the existence of God to the absence of suffering. The version of the argument from evil that I defend starts from the premise that if God exists, he would not allow excessive, unnecessary suffering. The argument continues by denying the consequent of this conditional to conclude that God does not exist. I defend the argument against Skeptical (...) Theists who say we are in no position to judge that there is excessive, unnecessary suffering by arguing that this defense has absurd consequences. It allows Young Earthers to construct a parallel argument that concludes that we are in no position to judge that God did not create the earth recently. In the last section I consider whether theists can turn the argument from evil on its head by arguing that God exists. I first criticize Alvin Plantinga’s theory of warrant that one might try to use to argue for God’s existence. I then criticize Richard Swinburne’s Bayesian argument to the same conclusion. I conclude that my version of the argument from evil is a strong argument against the existence of God and that several important responses to it do not defeat it. (shrink)

Don Marquis’ future-like-ours account argues that abortion is seriously immoral because itdeprives the embryo or fetus of a valuable future much like our own. Marquis was mindful ofcontraception being reductio ad absurdum of his reasoning, and argued that prior tofertilisation, there is not an identifiable subject of harm. Contra Marquis, Tomer Chaffercontends that the ovum is a plausible subject of harm, and therefore contraception deprives theovum of a future-like-ours. In response, I argue that being an identifiable subject of harm is (...) notsufficient for Marquis’ argument to succeed. In addition, we must also share our identity withan ovum. I show that on the account of personal identity utilised by Marquis’ defenders, weare not identical with an ovum. As a result, Chaffer’s reductio fails. (shrink)

This paper explores an initially attractive principle connecting beliefs in general with beliefs about what beliefs are rational. The principle turns out to be violated by intuitively rational beliefs in some situations. The paper lays out some options for reacting to this fact.

We often get evidence concerning the reliability of our own thinking about some particular matter. This “higher-order evidence” can come from the disagreement of others, or from information about our being subject to the effects of drugs, fatigue, emotional ties, implicit biases, etc. This paper examines some pros and cons of two fairly general models for accommodating higher-order evidence. The one that currently seems most promising also turns out to have the consequence that epistemic akrasia should occur more frequently than (...) is sometimes supposed. But it also helps us see why this might not be a bad thing. (shrink)

Conciliationism holds that disagreement of apparent epistemic peers often substantially undermines rational confidence in our opinions. Uniqueness principles say that there is at most one maximally rational doxastic response to any given batch of total evidence. The two views are often thought to be tightly connected. This paper distinguishes two ways of motivating conciliationism, and two ways that conciliationism may be undermined by permissive accounts of rationality. It shows how conciliationism can flourish under certain strongly permissive accounts of rationality. This (...) occurs when the motivation for conciliationism does not come from taking disagreement as evidence of one's own rational failings. However, divorcing the motive for conciliating from worries about rationality does not remove a feature of conciliationism that some find troubling: that conciliationism can lead to cases of “rational toxicity,” in which the most rational response to one's evidence involves violating some rational ideal. (shrink)

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

“But when you meet her again,” he observed, “in Heaven, you, too, will be changed. You will see her spiritualized, with spiritual eyes.”1Dante is not a philosopher, although George Santayana sees him as one among a very few philosophical poets.2 The Divine Comedy deals in terza rima with issues that are philosophically urgent, including the relation between reasoning well and happiness.3And as one of the few great epics in Western literature, the Comedy offers its readers the pleasures of world-class poetry, (...) fabulous beasts from classical literature, good people and sinners from Dante’s Italy, and the prolongation in verse of Thomas Aquinas’s summa Theologiae and Summa contra Gentiles. In some ways, Dante’s epic .. (shrink)

A critical examination of the Reflection principle in Bayesian epistemology, and of the diachronic Dutch-book-style arguments that have been invoked to support Reflection and Conditionalization.

Formally-inclined epistemologists often theorize about ideally rational agents--agents who exemplify rational ideals, such as probabilistic coherence, that human beings could never fully realize. This approach can be defended against the well-know worry that abstracting from human cognitive imperfections deprives the approach of interest. But a different worry arises when we ask what an ideal agent should believe about her own cognitive perfection (even an agent who is in fact cognitively perfect might, it would seem, be uncertain of this fact). Consideration (...) of this question reveals an interesting feature of the structure of our epistemic ideals: for agents with limited information, our epistemic ideals turn out to conflict with one another. (shrink)

Abstract: Theories of epistemic rationality that take disagreement (or other higher-order evidence) seriously tend to be “modest” in a certain sense: they say that there are circumstances in which it is rational to doubt their correctness. Modest views have been criticized on the grounds that they undermine themselves—they’re self-defeating. The standard Self-Defeat Objections depend on principles forbidding epistemically akratic beliefs; but there are good reasons to doubt these principles—even New Rational Reflection, which was designed to allow for certain special cases (...) that are intuitively akratic. On the other hand, if we construct a Self-Defeat Objection without relying on anti-akratic principles, modest principles turn out not to undermine themselves. In the end, modesty should not be seen as a defect in a theory of rational belief. (shrink)

The old evidence problem affects any probabilistic confirmation measure based on comparing pr(H/E) and pr(H). The article argues for the following points: (1) measures based on likelihood ratios also suffer old evidence difficulties; (2) the less-discussed synchronic old evidence problem is, in an important sense, the most acute; (3) prominent attempts to solve or dissolve the synchronic problem fail; (4) a little-discussed variant of the standard measure avoids the problem, in an appealing way; and (5) this measure nevertheless reveals a (...) different problem for probabilistic confirmation measures, a problem that is unlikely to lend itself to formal solution. (shrink)

Many writers have recently urged that the epistemic rationality of beliefs can depend on broadly pragmatic (as opposed to truth-directed) factors. Taken to an extreme, this line of thought leads to a view on which there is no such thing as a distinctive epistemic form of rationality. A series of papers by Susanna Rinard develops the view that something like our traditional notion of pragmatic rationality is all that is needed to account for the rationality of beliefs. This approach has (...) undeniable attractions. But examining different versions of the approach uncovers problems. The problems help reveal why epistemic rationality is an indispensable part of understanding rationality—not only of beliefs, but of actions. We may or may not end up wanting to make a place, in our theories of epistemic rationality, for factors such as the practical or moral consequences of having beliefs. But a purely pragmatic notion of rationality—one that’s stripped of any component of distinctively epistemic evaluation—cannot do all the work that we need done. (shrink)

It is a truism that where one starts from and the direction one goes determines where one ends up. This is no less true in philosophy than elsewhere, and certainly no less true in matters dealing with the relationship between God’s foreknowledge and human free actions. In what follows I will argue that the incompatibilist view that Fischer and others stalwartly defend results from the particular starting point they choose, and that if one adopts a different starting point about divine (...) knowledge the logical incompatibility they envision and philosophically anguish over evaporates. (shrink)

We often get evidence that bears on the reliability of some of our own first-order reasoning. The rational response to such “higher-order” evidence would seem to depend on a rational assessment of how reliable we can expect that reasoning to be, in light of the higher-order evidence. “Independence” principles are intended to constrain this reliability-assessment, so as to prevent question-begging reliance on the very reasoning being assessed. However, extant formulations of Independence principles tend to be vague or ambiguous, and coming (...) up with a tolerably precise formulation turns out to be tricky. This paper aims to make some progress toward developing a more precise Independence principle, and also to highlight some of the difficulties the project entails. The hope is to take a step toward understanding how rational belief is informed by evidence bearing on agents’ cognitive reliability. (shrink)

Our examination of universal origins and fine-tuning will begin with a discussion of infl ationary scenarios grafted onto Big Bang cosmology and the proof that all infl ationary spacetimes are past-incomplete. After diverting into a lengthy critical examination of the “different physics” offered by quantum cosmologists at the past-boundary of the universe, we will proceed to dissect the inadequacies of infl ationary explanations and string-theoretic constructs in the context of three cosmological models that have received much attention: the Steinhardt-Turok cyclic (...) ekpyrotic model (which does not invoke inflation), the Gasperini-Veneziano pre-Big Bang infl ationary model, and the inflationary string landscape model advanced by Susskind, Polchinski, Bousso, and Linde. We will argue that none of these highly speculative string cosmologies removes the necessity of a beginning to the process of universe generation, and we will emphasize the implications of this fact. Then, since the inflationary “mechanism” only really addresses the fi ne-tuning of the initial conditions of the universe and not the conditions embodied in its finely tuned laws and constants, we will analyze the adequacy of the string multiverse in its three versions (cyclic ekpyrotic, pre-Big Bang, and landscape) for explaining the nomological structure and values of these precisely tuned life-compatible universal parameters. When all is said and done, it will be clear that transcendent intelligent agency is not just the only causally suffi cient and therefore metaphysically sound explanation for universal origins and fine-tuning, but it is also much more parsimonious, elegant, and resonant with meaning than all of the ad hoc machinations of multiverse cosmology. (shrink)

Over the course of his work, Graham Oppy developed numerous important criticisms of versions of the cosmological argument. In this article I am not concerned with his specific criticisms of cosmological arguments but rather with his claim that the cosmological arguments per se are not good arguments, for they provide no persuasive or convincing reason for believing the conclusion that God exists and are embedded in theories that already affirm the conclusion. I want to explore what he believes makes an (...) argument good, contend that cosmological arguments can have functions within worldviews other than persuasion, and consider his recent modifications of the discussion that address competing worldviews. (shrink)

The practice of science rests on the assumption of dependable regularity in the behavior of the physical world. It presumes that the world has an investigable causal structure and that scientific experimentation, observation, and theorizing provide a reliable pathway to its discernment. This much is not in dispute. What is in dispute is what warrants the metaphysical and methodological assumption—essential to the heuristic utility of science—that nature is uniform in such a way that the present can serve as a key (...) to both the past and the future. This article focuses on the metaphysical foundation and justification for uniformitarian assumptions about nature and argues that they are inconsistent with both metaphysical and methodological naturalism. (shrink)

Hersey et al have outlined a proposed ethical framework for assessing abortion policies that locates the effect of government legislation between the provider and the patient, emphasising its influence on interactions between them. They claim that their framework offers an alternative to the personal moral claims that lie behind legislation restricting abortion access. However, they fail to observe that their own understanding of reproductive justice and the principles of medical ethics are similarly predicated on their individual moral beliefs. Consequently, the (...) conclusions obtained from their framework are also derived from their individual beliefs, and have no claim to being objective. (shrink)

A wide range of prominent epistemological theories include a principle of conservatism. Such principles take the fact that an agent currently holds a certain belief to constitute at least some measure of epistemic justification for her to maintain that belief. I examine the main arguments that have been made in conservatism's behalf, and find them unsound. Most interestingly, conservatism does not fall out of confirmational holism (the view that the justification of each of our beliefs is in part determined by (...) our other beliefs). I argue that conservatism is a mild form of dogmatism, and should be abandoned. (shrink)